اي دوست دلت هميشه زندان من است

آتشكده عشق تو از آن من است

آن روز كه لحظه وداع من و توست

آن شوم ترين لحظه پايان من است 

هر كسي هم نفسم شد دست آخر قفسم شد. من ساده به خيالم كه همه كار و كسم شد. اون

كه عاشقانه خنديد خنده هاي من دزديد زير چشمه مهربوني خواب يك توطئه ميديد

آرزوم بي تو محاله لحظه هام بي تو سواله

بي تو مقصد خيلي دوره راه عشقم بي عبوره

من نمي خوام تو خيالم بگمت عاشقت هستم

دوست دارم که راستي راستي حس کنم تو رو تو دستم 

نمیدانم چرا بیمارم امشب / سکوتی خفته در گفتارم امشب

غم اشک دلم آهسته می گفت / پریشان از فراق یارم امشب . . . 

پشت پا خوردم ز هر کَس که گفت یار منه

چون که دیدم روز و شب در پی آزار منه

هرکه دستی از محبت حلقه کرد بر گردنم

دیدم این دست محبت ، حلقه دار منه . . . 

در دو چشمش گناه مي خنديد

بر رخش نور ماه مي خنديد

در گذرگاه آن لبان خموش

شعله ئي بي پناه مي خنديد

 شرمناك و پر از نيازي گنگ

با نگاهي كه رنگ مستي داشت

در دو چشمش نگاه كردم و گفت:

بايد از عشق حاصلي برداشت

سايه ئي روي سايه ئي خم شد

در نهانگاه رازپرور شب

نفسي روي گونه ئي لغزيد

بوسه ئي شعله زد ميان دو لب 

مي روم خسته و افسرده و زار 
سوي منزلگه ويرانه خويش 
به خدا مي برم از شهر شما 
دل شوريده و ديوانه خويش 
مي برم تا كه در آن نقطه دور 
شستشويش دهم از رنگ نگاه 
شستشويش دهم از لكه عشق 
زين همه خواهش بيجا و تباه 
مي برم تا ز تو دورش سازم 
ز تو اي جلوه اميد حال 
مي برم زنده بگورش سازم 
تا از اين پس نكند باد وصال 
ناله مي لرزد 
مي رقصد اشك 
آه بگذار كه بگريزم من 
از تو اي چشمه جوشان گناه 
شايد آن به كه بپرهيزم من 
بخدا غنچه شادي بودم 
دست عشق آمد و از شاخم چيد 
شعله آه شدم صد افسوس 
كه لبم باز بر آن لب نرسيد 
عاقبت بند سفر پايم بست 
مي روم خنده به لب ‚ خوينن دل 
مي روم از دل من دست بدار 
اي اميد عبث بي حاصل

ديدي آنرا كه تو خواندي به جهان يار ترين

سينه را ساختي از عشقش سر شارترين

آنكه مي گفت منم بهر تو غمخوار ترين

چه دل آزار شد آخر،چه دل آزار ترين ديدي

اي اشک ، آهسته بريز که غم زياد است / اي شمع آهسته بسوز که شب دراز است 

امروز کسي محرم اسرار کسي نيست / ما تجربه کرديم ، کسي يار کسي نيست . . .  

يک نفر امد قرارم را گرفت / برگ و بار و شاخسارم را گرفت 

چهار فصل من بهار بود ، حيف / باد پائيزي بهارم را گرفت 

اعتباري داشتم در پيش عشق / با نگاهي ، اعتبارم را گرفت 

عشق يا چيزي شبيه عشق بود / آمد و دار و ندارم را گرفت . . .